Animorphs. 00 - Wstęp

fragment grafiki autorstwa Claire Hummel, całość tutaj.

To The Moon mógł mnie poirytować i rozczarować, ale przynajmniej jedna pozytywna rzecz wynikła z tego, że zagrałem w tę nie-grę – przypomniałem sobie o książkowej serii Animorphs autorstwa K.A. Applegate, w której zaczytywałem się w podstawówce. To było jeszcze przed eksplozją popularności Harry’ego Pottera, na którą sam się już nie załapałem – od Animorphs bowiem gładko przeszedłem do Gry Endera. Miłość go Gry pozostała, zaś miłość do Animorphs… okazała się znacznie mniej trwała, bo po kilku latach kompletnie zapomniałem o tym cyklu. Niesłusznie, jak się obecnie okazuje. Otóż odświeżyłem sobie pierwszy tom. Było to z mojej strony trochę nierozsądne, bo już zbyt wiele razy boleśnie przekonywałem się, iż wracanie do dzieł darzonych nostalgicznym uczuciem na ogół kończy się rozczarowaniem. Ale nie w tym przypadku. Seria wymyślona i napisana przez Applegate pod wieloma względami przebija sagę o chłopcu, który przeżył i znakomicie broni się nawet teraz.

Zarys fabuły przywodzi na myśl stare, dobre Power Rangers. Młode nastolatki zyskują dostęp do nadnaturalnych mocy, dzięki którym walczą z kosmicznymi najeźdźcami. Brzmi naiwnie i, do pewnego stopnia, takim jest. Ale tylko do pewnego. Bo widzicie, Animorphs to tacy Power Rangers na poważnie. Seria jest zaskakująco brutalna i mroczna, bohaterowie zdają sobie sprawę z tego, że ich walka jest właściwie z góry skazana na niepowodzenie. Więc się boją. Czasem niemal wariują ze strachu, mają urazy i traumy. Oczywiście – to wciąż seria młodzieżowa, więc wszystko zostało odpowiednio przycięte i ułagodzone, ale i tak Animorphs ma chwilami naprawdę ciężki klimat, jakiego nie powstydziłyby się „dorosłe” powieści. 

Cała intryga została zaprojektowana całkiem przemyślnie – dokonująca najazdu na Ziemię rasa Yeerków to klasyczni wręcz porywacze ciał, których zasoby nie są, póki co, na tyle pokaźne, by ryzykować otwartą konfrontację. Z tego też względu wojna, jaką Animorphy toczą z Yeerkami jest głęboko zakonspirowana. Bohaterowie nie mogą zaufać nikomu, ponieważ właściwie każdy może być Kontrolerem – człowiekiem znajdującym się pod bezpośrednim wpływem kosmitów. Jedyną nadzieją jest odsiecz, z jaką mają przybyć Andalici – rasa zmiennokształtnych kosmitów tocząca wojnę z Yeerkami. Jeden z Andalitów rozbił się na Ziemi akurat w momencie, gdy piątka głównych bohaterów przechodziła w pobliżu. Dogorywający Andalita przekazał dzieciakom moc morphowania – zmiany kształtu w każdy organizm ożywiony, o ile wcześniej „pobiorą” jego wzorzec DNA za pomocą dotyku. Po pewnym okresie wahania bohaterowie decydują się podjąć walkę i sabotować działania Yeerków do czasu przybycia kawalerii.

Ja wiem, że to może brzmieć tanio, ale… to się sprawdza. Oczywiście, że taka konstrukcja fabularna jest w dużej mierze oparta na myśleniu życzeniowym i trzeba po prostu przełknąć tę konwencję. Ale warto, bo przy wszystkich swoich uproszczeniach Animorphs wygrywa świetnie zarysowanymi sylwetkami charakterologicznymi głównych bohaterów, którzy niby to są archetypowi, ale pod tymi ich archetypami „schowano” bardzo ciekawe i zaskakująco złożone portrety psychologiczne. Bohaterowie są zróżnicowani, naturalni, a interakcje pomiędzy nimi wypadają po prostu znakomicie i nadają całej opowieści głębszego wymiaru. Szczególnie, że wojna pomiędzy Animorphami, a Yeerkami jest dosyć brutalna i niekiedy dużych poświęceń – nie wyłączając poświęceń najwyższych. Można się przyczepić, że nastolatki reagują na wydarzenia w sposób nienaturalnie dojrzały, ale to przecież część konwencji przygodowych młodzieżówek, poza tym autorka nigdy nie precyzuje wieku bohaterów, co pozostawia dość duże pole manewru do zawieszania niewiary.

Polski czytelnik miał okazję zapoznać się z przygodami Animorphs na początku lat zerowych, kiedy próbę wydania tej serii w naszym kraju podjęło wydawnictwo Egmont. Opublikowano zaledwie trzynaście tomów, po czym wydawca dał sobie spokój, najprawdopodobniej z powodu niezadowalających wyników sprzedaży. Ja miałem to szczęście, że lokalna biblioteka miała na stanie niemal wszystkie z wydanych przez Egmont pozycje (poza trzynastym tomem), więc mogłem zapoznać się ze sporą częścią serii. Sporą, ale nie pod względem proporcji, bowiem cała saga Animorphs liczy sobie… pięćdziesiąt cztery tomy, nie licząc spin-offów i innych dodatków. To mnie lekko zaszokowało.

Pomysł opisania i zrecenzowania każdego z pięćdziesięciu czterech tomów głównej serii może wydawać się karkołomny – i pewnie taki jest. Ale cóż poradzić, skoro w tym momencie czytam kolejne tomy jak opętany, szybując na skrzydłach nostalgii i całkiem niezłej narracji, dlatego postanowiłem porwać się na to wyzwanie. Przy skromnym założeniu czytania i opisania jednej pozycji miesięcznie cały cykl może potrwać, bagatelka, pięć lat… No cóż, nikt nie powiedział, że będzie lekko. Poza tym – zabijcie mnie, ale ta seria jest po prostu świetna i polecam ją absolutnie każdemu fanowi literatury młodzieżowej. W każdym wieku.