Piksel w filharmonii

fragment grafiki autorstwa Jonathana Godoya, całość tutaj.

Nim przejdę do rzeczy – standardowa wersja tradycyjnych narzekań. Otóż, o ile sama idea Karnawałów Blogowych dla graczy jest dla mnie strzałem w dziesiątkę, o tyle dobór dotychczasowych tematów strasznie mnie rozczarowuje. Temat pierwszego Karnawału Graczy Blogerów (w skrócie KGB) brzmiał „Moja growa edukacja” i poskutkował wylewem takich tekstów, jakich bardzo nie lubię i jakich sam nigdy nie piszę – będących wyliczanką pierwszych gier, w jakie biorący udział w Karnawale bloger grał, z obowiązkowym nostalgia tripem. Nuda! Jeśli wydaje się wam, drogie koleżanki i koledzy, że kogoś interesuje w co graliście za dzieciaka, to macie racje – wydaje się wam. Szczerze nie znoszę (z malutkimi wyjątkami) tekstów, w których piszący skupia się nie na jakimś interesującym dziele, trendzie czy przemyśleniu – tylko na sobie. Ja rozumiem, że bloger to jest zwierz (no pun intended) łaknący uwagi jak kania dżdżu, bo sam czasem taki jestem. Ale to, że ktoś potrafi interesująco pisać na interesujące tematy nie musi oznaczać, że sam jest tak interesujący, by własnym gustom i wspominkom poświęcać oddzielny tekst i spodziewać się, że taka notka będzie ciekawa dla postronnych. Odbieram to za egocentryzm i olewam wszelkie tego typu notki. Drugi KGB nie przynosi tu niestety żadnego progresu, bo jego temat brzmi „Dźwięk pikseli” i większość osób biorących udział w tej edycji ponownie nie kala swoich internetowych publikacji jakąkolwiek refleksją, pogrążając się w słodkiej ekspozycji własnego gustu muzycznego. Są wyjątki, ale to wyjątki. Z góry ostrzegam, że jeśli za miesiąc zostaniemy uraczeni podobnie miałkim, niezmuszającym do kombinowania i ciekawych przemyśleń tematem, wypisuję się z tej zabawy.

No dobra – wyzłośliwiłem się, więc mogę przejść do meritum, którym jest bardzo ciekawe przedsięwzięcie znane jako Video Games Live. VGL to cykl tematycznych koncertów na pełną orkiestrę ze wspomaganiem rockowego bandu. Jak nietrudno się domyśleć, tematem tych widowisk są ścieżki dźwiękowe z rozmaitych gier komputerowych i konsolowych. Umyślnie użyłem słowa „widowisk”, ponieważ każdy koncert ilustrowany jest fragmentami gier wyświetlanymi na wielkim ekranie umieszczonym nad sceną, wykorzystywane jest też dynamiczne oświetlenie oraz inne zagrywki kojarzone raczej z koncertami rockowymi, niż poważnymi performance’ami muzyki instrumentalnej. Jakby tego było mało, koncerty wykonywane w ramach VGL częstokroć otwierają się przed widzami w sposób zgoła nieoczekiwany, na przykład zapraszając kogoś z publiczności na scenę i umożliwiając mu rozegranie kilku rund Space Invaders w rytm wykonywanej na żywo muzyki. W repertuarze VGL znajdują się ścieżki muzyczne z takich gier, jak Kingdom Hearts, Final Fantasy, Journey, Mass Effect czy Assassin’s Creed 2 i wielu, wielu innych, na brak różnorodności nikt zatem narzekać nie powinien. Wielbiciele retro też będą jak najbardziej ukontentowani, ponieważ częścią koncertów jest moduł zwany Classic Arcade Medley, w którym orkiestra wykonuje koncertowe aranżacje tematów muzycznych z Tetrisa, Ponga czy Dragon’s Lair a te trzy tytuły bynajmniej nie wyczerpują liczącej przeszło dwadzieścia utworów listy. A przecież VGL to nie tylko koncerty, ale też towarzyszące im wystąpienia, spotkania z kompozytorami i wykonawcami, konkursy, turnieje…

Wszystko zaczęło się od dwóch doświadczonych kompozytorów od podszewki znających rynek gier video. Tommy Tallarico i Jack Wall nie są może najbardziej znanymi nazwiskami w branży, ale szybki rzut oka na ich portfolio udowadnia, że to ludzie, którzy pracowali przy bardzo wielu grach z najwyższych półek. Ten pierwszy w swojej długiej karierze pracował przy ścieżkach dźwiękowych do około dwustu pięćdziesięciu (!) gier video, ten drugi stoi w pierwszym szeregu kompozytorów pracujących przy największych współczesnych seriach gier (Mass Effect, Splinter Cell, Call of Duty). Obaj panowie postawili sobie ambitne zadanie zwiększenia prestiżu ilustracji muzycznych gier video, co – myślę – im się udało, patrząc na niesamowitą popularność Video Games Live na całym świecie. Tallarico i Wall zaczęli pracę nad projektem Video Games Live już w dwa tysiące drugim roku, zakładając w tym celu spółkę Mystical Stone Entertainment. Pierwszy, inauguracyjny koncert VGL odbył się szóstego lipca dwa tysiące piątego roku, w Hollywood Bowl w Los Angeles, gdzie zgromadziło się jedenaście tysięcy amatorów muzyki z gier. Już trzy lata później VGL został wpisany do Księgi Rekordów Guinessa za wykonanie czterdziestu trzech koncertów w okresie jednego roku – to więcej, niż jakiekolwiek inne przedsięwzięcie muzyczne tego pokroju. Rok później VGL poprawiło swój rekord, dając przeszło siedemdziesiąt występów na całym świecie. Do dnia dzisiejszego VGL zagrało kilkaset koncertów w kilkunastu krajach, wydało dwie płyty (trzecia, dzięki Kickstaterowi, jest już w drodze), pobiło kilka rekordów i sprawiło nieopisaną radość wielu milionom graczy-melomanów na całym świecie. W Polsce Video Games Live zagościło tylko raz – osiemnastego listopada dwa tysiące dziewiątego roku w Warszawie. VGL pojawić miało się również w Zabrzu oraz Łodzi, jednak ze względu na typowy dla naszego kraju burdel organizacyjny, organizatorowi nie udało się doprowadzić do realizacji tych koncertów. Od tamtego czasu, zapewne wiedzione niewesołymi doświadczeniami, VGL trzyma się z dala od naszego kraju. A szkoda.

Tallarico i Wall zrobili niesamowitą rzecz – nie zrozumcie mnie źle, wiem, że to nie oni pierwsi wyciągnęli muzykę z gier video i wprowadzili ją na salony, ale to właśnie Video Games Live zrobiło to z tak potężnym rozmachem i dbałością o szczegóły. Nie tylko przesadzili muzykę z gier do filharmonii, ale też – przede wszystkim – zwabili do niej młodych ludzi, większość zapewne po raz pierwszy w życiu. Ponadto otworzyli muzyczny świat gier video na nie-graczy, którzy w innym wypadku zapewne nigdy by się nie zainteresowali ilustracjami muzycznymi do gier video. A to przecież niekiedy małe dzieła sztuki – kompozytorzy soundtracków do gier komputerowych i konsolowych mają, odnoszę wrażenie, znacznie więcej swobody i kreatywności, niż ich koledzy pracujący przy filmach czy serialach telewizyjnych. Ścieżki dźwiękowe z gier video to swoisty (pop)kulturowy fenomen i trzeba to podkreślać na każdym kroku. Video Games Live robi to z prawdziwą maestrią.