 |
| fragment grafiki autorstwa Martina Stranki, całość tutaj. |
Cytat:
--
Dziwny to utwór – zdawałoby się, niepotrzebny. Najkrótszy z całej opery (nie licząc prologu), w dodatku jako jedyny pozbawiony warstwy wokalnej, czysto akustyczny, a więc nic niewnoszący do narracji. A jednak, z jakiegoś powodu znalazł się w albumie, będąc w dodatku jedną z piękniejszych kompozycji całej opery.
Konstrukcja melodii jest prosta – w pierwszych sekundach utworu słyszymy ciche, jakby dobiegające z oddali krzyki bawiących się dzieci, w które wplata się prościutki motyw muzyczny grany na syntezatorze. Motyw jest chwytliwy, bardzo łagodny, kojący, jak dźwięk kołysanki. Po chwili syntezator zostaje zastąpiony fletem irlandzkim, zaś w tle odzywa się perkusja. Utwór staje się bardziej dynamiczny. Następnie dołączają skrzypce i cały motyw powtarza się od nowa. Początkowo łagodny, leniwy utwór staje się coraz żywszy, zyskuje pazur, ale wciąż utrzymuje sielankowy, pełny radości i nadziei klimat. W końcu flet i skrzypce milkną, zastąpione gitarami – basową w tle i elektryczną, prowadzącą. Kątem ucha słychać też perkusję, której rola wzrasta z sekundy na sekundę. Utwór jest już naprawdę wyrazisty i mocny, ale dalej utrzymany w łagodnej, nieopresyjnej stylistyce. Pojawia się rozwinięcie dotychczas powtarzanego motywu, które wieńczy cały, liczący niewiele ponad dwie minuty, utwór.
Arjen w jednym z wywiadów opisuje ten utwór, jako wizję dorosłego mężczyzny siedzącego na metalowej karuzeli na opustoszałym placu zabaw. Nieco kłócą się z tą wizją odgłosy dziecięcych zabaw w początkowych sekundach utworu, ale za to nieźle koresponduje ona z całością. Oto chwila wytchnienia, kontrapunkt wieńczący półmetek podróży. Dodajmy, że to także najzwyczajniej w świecie piękna kompozycja, którą słucha się z prawdziwą przyjemnością, nawet, jeżeli jej wartość merytoryczna dla całej historii jest, w najlepszym razie, dyskusyjna.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz